ارتباط بینایی و مغز؛ مدیتیشن برای افزایش آگاهی

خیلی سال پیشا که یک کودکی بودم برا خودم، مستند کودکانه ای می‌دیدم که یک مارمولکی رو نشون می‌داد که چشم‌هاش دو طرف صورتش قرار داشت و هر کدام می‌توانست تمام بچرخد، یک جورایی دید ۳۶۰ درجه داشت. حالا نمی‌دانم ربطش به چیزی که می‌خواهم بگویم چیست ولی بریم سر اصل مطلب: ۷۰ درصد از دریافت‌کننده‌های عصبی مغز مربوط به چشم و عمل بینایی می‌شود. یک جورایی می‌توان گفت ۷۰ درصد از درک ما از جهان و زندگی مربوط به چشم‌هایمان می‌شود. حالا ما به همین ۷۰ درصد اکتفا کردیم و فقط چشممان کار می‌کند، مگر برای زمان خطر. مثلاً وسط جنگل تاریک، همه‌ی حواس کامل معطوف به محیط اطراف می‌شود و حضور کامل در لحظه را به ارمغان می‌آورد. هیچ جایی برای افکار دیگر نیست.

حالا ما می‌گوییم برای زندگی در لحظه، تمرین نیاز است. تمرینش هم مدیتیشن است. وقتی ما در محلی می‌نشینیم و چشم‌های خودمان را می‌بندیم، ۷۰ درصد از دریافت‌کننده‌های مغزمان استراحت می‌کنند و از طرف دیگر ۳۰ درصد دیگر که تمام حواس دیگرمان هم هستند، مشغول به فعالیت دقیق‌تری می‌شوند. حالا با استمرار و مداومت در **مدیتیشن** شما به طور کاملاً فیزیکی دریافت‌کننده‌های حسی تمام بدنتان را قوی‌تر می‌کنید و همین موضوع به شما **آگاهی و هوشیاری** بیشتری می‌دهد. به همین سادگی.

حالا اینجا حرف از آرامش بیشتر نیست، ولی **آگاهی و هوش** فرد را بالا می‌برد که دستاورد خیلی خوبی است. کافی است بنشینید و برای هرچند لحظه که مقدور است نفس‌ها را آزاد بگذارید، ذهن آزاد، چشم‌ها بسته و موج‌سواری روی ریتم نفس‌ها؛ از ابتدای هر دم تا انتهای هر بازدم.