راهنمای ایجاد تغییر در زندگی و پذیرش آن

من هر کجا برم آسمون رو می‌گردم پیدا کنم. زمین انگار برام جای موندن نیست. دلم می‌خواست برم به آسمونا. دلم می‌خواست دورِ دورِ دورِ دور باشم. نمی‌دونم از چی دقیقاً. ولی همین‌طوری یه چیزی بخوام بگم، می‌تونم بگم: از این دنیا از این زندگی. اگر بگم ضعیفم و می‌شکنم اشکالی داره؟ بارها شکستم، می‌شکنم. دوباره ساخته می‌شم. ناچارم که ساخته بشم. برای همینم هست که اینقدر **تغییر در زندگی** را تجربه می‌کنم. یعنی من شکننده ام، پس می‌شکنم و به ناچار دوباره ساخته می‌شم و نو می‌شم. هربار قوی‌تر شکل می‌گیرم، مطمئن‌تر.

به اطرافیانتون اجازه بدین تغییر کنند. البته که به خودتون هم این اجازه رو بدین. انسان باید تغییر کند و تغییر کند و تغییر کند تا خودش را پیدا کند، تا ساخته شود. همین احساسی که از حرفم می‌گیری درسته. هرکسی برای خودش بگیره درسته.

تلاش کردم و تلاش کردم و تلاش کردم که فرار کنم از چیزی که بودم. فرار کردم و دور شدم و دور شدم، ولی الان یهو ندای درونی چشمک می‌زنه که ای بابا، تو که برگشتی همان‌جایی که هشت سال پیش بودی و ازش فرار کردی. می‌گم زندگی عجب جاییه... به هر حال الان تصمیممو اتخاذ کردم و احساس می‌کنم دارند مغزمو نرم و روون اتو می‌کشن.

پذیرش تغییر و قدرت درونی: استعاره سانتریفیوژ

آدمای شکننده راحت تغییر می‌کنند، یعنی چاره‌ای ندارند. بر این باورم که ما آدم‌ها همگی شکننده هستیم؛ به یک اندازه. بعضیامون یا بعضی وقتا، تصمیم می‌گیریم سرسختی کنیم. یک عده هم اینطوریه که در رنجند. با همین سرسختی به خرج دادن در رنجند. منِ شکننده‌ای که پذیرفتم، رنج رو می‌فهمم و به جان می‌خرم و ازش فراری نیستم. به گمانم این **پذیرش تغییر** و شکستن، حداقل یک قدم به خودیابی نزدیک‌تره. مثال می‌زنم:

فرایند شکافت هسته‌ی اتم داخل سانتریفیوژ انجام می‌شه، درسته؟ عملکرد سانتریفیوژ هم به طور کل، چرخوندنه. آنقدر این اتم می‌چرخه تا هسته‌اش از هم شکافته می‌شه. ما هم یک عالمه اتم هستیم. وقتی توی چرخ روزگار بچرخیم و با این چرخش همراه باشیم، هسته‌هامون از هم می‌شکافه و یک انرژی عظیم درمون پدید میاد. می‌شه که هر روز یا هر هفته یا هر ماه سانتریفیوژ بشیم. بچرخیم و بچرخیم و «بوم»، منفجر بشیم و انرژی زیادی ازمون ساطع بشه. این‌ها رو گفتم برای ایجاد دیدگاه نهراسیدن از تغییر و سانتریفیوژ شدن.

یادمون باشه که بهتره در اون لحظات سخت هم پذیرای دشواری باشیم و اون رنج و مشکلات رو کاتالیزوری برای **رشد فردی** خودمون کنیم. هر زمانی که حس کردیم آرامش داریم، بد نیست رجوعی کنیم و بی‌خجالت از هرچه که کردیم، تشکری از پروردگار داشته باشیم. این سبک زندگی آسون نیست، به خصوص اولش، ولی یک طعم دیگری داره که هیچی جاشو نمی‌گیره.

غلبه بر سختی‌ها و رسیدن به خودیابی

**غلبه بر سختی‌های زندگی** و رسیدن به **خودسازی و رشد فردی** از طریق پذیرش تغییر امکان‌پذیر است. در ادامه، به بررسی عمیق‌تر این مفاهیم و ارائه راهکارهای عملی برای رسیدن به **خودیابی** خواهیم پرداخت. (این بخش می‌تواند در آینده تکمیل شود).