از کی شروع کردیم به هم گفتن «صاف بایست»؟ چطور صاف ایستادن اینقدر مملو از معنا شد؟ و **تاریخچه پاسچر** چه چیزی را می‌تواند در مورد نحوه برخورد امروزی ما با سلامت و درد بگوید؟

تاریخچه پاسچر: از ارتش تا زندگی روزمره

به گفته مورخ ساندر گیلمن، دستور صاف ایستادن ریشه در تشکیلات تمرینات نظامی قرن شانزدهم دارد. اما تا پایان قرن هجدهم، تبدیل یک مرد به یک سرباز معنای وسیع‌تری پیدا کرده بود. پاسچر راهی برای تبدیل یک فرد به فردی متفاوت و راهی برای اعمال نظم و انضباط شد. هرچه پاسچر بدن بیشتر به یک ویژگی در زندگی غیرنظامیان تبدیل شد، مفاهیم پاسچر خوب و بد معنای بیشتری پیدا کردند. در قرن نوزدهم، پاسچر ارتباط نزدیکی با مفاهیم سلامتی و بیماری پیدا کرد و ایده‌هایی مانند **پاسچر ایده آل** و پاسچرهای پاتولوژیک (مانند کیفوتیک و لوردوتیک) معرفی شدند.

در سال ۱۸۵۵، آناتومیست آلمانی، کریستین ویلهلم براون، **مفهوم پاسچر** را به حوزه پزشکی وارد کرد. در پایان دهه ۱۸۰۰، پاسچر که از ارتش به زندگی غیرنظامی وارد شده بود، نه تنها با مفاهیم نظم و انضباط، بلکه با سلامت و بیماری، و اخلاق و زوال نیز آمیخته شده بود.

جنگ‌های پاسچری و پزشکی‌سازی یک ایده

در اواخر قرن نوزدهم، پوشاک و مبلمان آزادتر و راحت‌تر شد که این خود یک تغییر ایدئولوژیک در جامعه را نشان می‌داد. مردم سخت مبارزه کردند تا از عادات سنتی در برابر افزایش مصرف‌گرایی محافظت کنند. پاسچر به نوعی میدان نبرد برای یک ضد حمله فرهنگی تبدیل شد که تا دهه ۱۹۵۰ ادامه داشت: **جنگ‌های پاسچری**.

در این دوران، از توجیه‌های پزشکی برای حفظ پاسچر بدنی خوب استفاده شد. پاسچر بدن به عنوان بخش مهمی از سلامت در نظر گرفته می‌شد، و بدن به عنوان ماشینی دیده می‌شد که باید در یک راستا نگه داشته شود. این پزشکی‌سازی شامل کدگذاری و کمی‌سازی پاسچر بود. همچنین، **تمرینات اصلاح پاسچر** روش اصلی درمان شد.

در واقع، پزشکی و پیراپزشکی از پاسچر به عنوان راهی برای افزایش اهمیت اجتماعی رشته‌های خود استفاده کردند. یک کتاب اولیه فیزیوتراپی، والدین را تشویق کرد که سالانه انحنای ستون فقرات فرزندانشان را بررسی کنند. این ایده‌ها در نهایت به **مفهوم پاسچر در فیزیوتراپی** مدرن افزود.

آیا پاسچر شکست خورد؟

با گذشت زمان، مصرف‌گرایی لیبرال و «حالت آزاد» غالب شد. اما ما می‌دانیم که پاسچر از بین نرفت. بیشتر کتاب‌های درسی فیزیوتراپی همچنان چند ستون خود را به آن اختصاص می‌دهند و بیشتر فیزیوتراپ‌ها هنوز آن را ارزیابی می‌کنند، هرچند با عبارات پیچیده‌تر مانند موقعیت کتف و تیلت لگن. به نظر می‌رسد که پاسچر هنوز هم گاهی وسیله‌ای پنهانی برای کنترل و انضباط کودکان است، و فیزیوتراپی هم می‌تواند همدست باشد.

فرهنگ گسترده‌تر نیز همچنان نگرانی‌های خود در مورد تغییرات اجتماعی را از طریق پاسچر بدنی بیان می‌کند، به عنوان مثال ترس از فناوری‌های جدیدی که باعث «گردن گوشی باز» می‌شود. فرهنگ ما هنوز آلوده به برخی افکار پارانوئیدی یا تنبیهی در مورد پاسچر است.